سریال Jessica Jones

این سریال را به تازگی شروع به تماشای آن کرده‌ام و در چند قسمت اول واقعاً مجذوب آن شدم. کیلگریو، ابرشرور داستان (که توسط تِننت به طرز فوق‌العاده‌ای بازی شده)، بسیار جذاب است و شخصیت جونز در ابتدا هم همدلانه و جالب به نظر می‌رسد و شخصیت‌های فرعی نیز نویدبخش هستند. متأسفانه پس از قسمت هفتم، علاقه‌ام به شدت کاهش یافت. بعد از مدتی، جونز -...

این سریال را به تازگی شروع به تماشای آن کرده‌ام و در چند قسمت اول واقعاً مجذوب آن شدم. کیلگریو، ابرشرور داستان (که توسط تِننت به طرز فوق‌العاده‌ای بازی شده)، بسیار جذاب است و شخصیت جونز در ابتدا هم همدلانه و جالب به نظر می‌رسد و شخصیت‌های فرعی نیز نویدبخش هستند. متأسفانه پس از قسمت هفتم، علاقه‌ام به شدت کاهش یافت. بعد از مدتی، جونز - که دائماً در حال مستی، کثیف، گرفته و عصبانی است - خسته‌کننده می‌شود و بسیار تک‌بعدی به نظر می‌رسد. با اینکه آنچه بر او گذشته وحشتناک بوده، اما دیگران نیز تحت فشار کیلگریو رنج برده‌اند، اما هیچ‌کس مانند جونز به این اندازه به خودزنی عاطفی و دلسوزی پیوسته نمی‌پردازد و این‌گونه دیگران را از خود دور نمی‌کند. او نمی‌تواند با وضعیت خود کنار بیاید و به هر کسی که سعی در کمک به او دارد، بدبین می‌شود. او نمی‌خواهد دیگران به خاطر او آسیب ببینند، اما به قدری از نظر احساسی آسیب‌دیده و تحت فشار است که دشوار است بتوان به قضاوت و دیدگاه او اعتماد کرد، یا حتی گاهی مطمئن شد که او به درستی فکر می‌کند. او نمی‌تواند ببیند که هر لحظه‌ای که زندگی‌اش را به شیوه‌ای شکسته می‌گذراند، پیروزی برای کیلگریو است. قسمت هفتم مثال خوبی از این موضوع است. بعد از اینکه کیلگریو یک "هدیه" وحشتناک برای او می‌گذارد، او نقشه‌ای عجیب و غیرقابل‌باور می‌چید که در نهایت دوستانش را قانع می‌کند تا به نوعی با آن همراهی کنند، با وجود اینکه می‌دانند این کار اشتباه است. (فقط فکر اینکه یک "کارآگاه" تصور کند می‌تواند فوری در سوپرماکس زندانی شود، مضحک است.) حتی مشخص نیست که او واقعاً به این موضوع فکر کرده باشد، اما عربده‌کشی و درخواست او از همه برای گوش دادن به حرف‌هایش در نهایت باعث جذب افراد می‌شود. این حس به وجود می‌آید که هر قیمتی برای او قابل قبول است، به شرطی که بتواند کیلگریو را شکست دهد. کیلگریو یک هیولای خونین است، اما نمی‌توانم مطمئن باشم که جونز با نابودی کل جهان مشکلی نداشته باشد، اگر بتواند او را بگیرد. او واقعاً بسیار تک‌بعدی است. پتانسیل تفکر و پیچیدگی او در هاله‌ای از الکل، سرزنش خود و خوددلسوزی گم شده است. بعد از مدتی، او واقعاً همدردی را برنمی‌انگیزد بلکه فقط چرخش‌های چشمی را به همراه دارد. همچنین من ارتباطی با لوک حس نکرده‌ام. شاید از نظر جسمی، اما هیچ چیزی نیست که حس خوبی از رابطه آن‌ها به شما بدهد، به جز یک صحنه در یک کامیون غذا و تعاملات طولانی در اتاق خواب. رابن یک شخصیت هدر رفته است؛ فکر می‌کردم چیز بیشتری در مورد او و عاشقیش وجود دارد، اما نه. مالکوم و سیمپسون به وضوح نقش‌هایی دارند و هنوز کمی کنجکاو هستم که چه اتفاقی می‌افتد، اما الآن واقعاً این کنجکاوی کاهش یافته است. من برای دیدن قسمت بعدی هیجان‌زده بودم اما بعد از آشفته‌گی قسمت هفتم نیاز به زمان برای بهبودی دارم. یکی دیگر از معایب... شنیدم که نتفلیکس فصل دوم را تا سال آینده به تعویق انداخته است. این واقعاً یک وقفه طولانی است! سریال بعدی مارول نتفلیکس، که بر روی آسیب‌های ناشی از سوءاستفاده؛ جسمی، جنسی و/یا روانی تمرکز دارد، نیز در راه است. کریستن ریتر به عنوان شخصیت اصلی خوب عمل کرد و دیوید تِننت نیز به عنوان کیلگریو به خوبی ظاهر شد. در حالی که از پایان آن ناامید شدم، در عین حال خوشحالم که این پایان به خوبی انجام شد. از بین ۵ سریال مارول که نتفلیکس تولید کرد، این سریال به‌طور قابل توجهی ضعیف‌ترین بود. جسیکا جونز سعی دارد یک نمایش کارآگاهی خصوصی باشد و به شدت به تمام کلیشه‌ها می‌پردازد. کیلگریو یک شرور جالب است، اما نمی‌تواند ضعف شخصیت جسیکا جونز را جبران کند. من هر کدام از سریال‌های مارول نتفلیکس را به این سریال توصیه می‌کنم، حتی فصل اول آیرون فیست نیز از این سریال سرگرم‌کننده‌تر بود.