فیلم Made in U.S.A 1966

در سال 1966، ژان-لوک گدار از سوی تهیه‌کننده‌ای به نام ژرژ دو بوریگارد مورد توجه قرار گرفت که گفت مقداری پول دارد که باید صرف کند و از گدار خواست که آیا می‌تواند فیلمی در مدت زمان بسیار کوتاهی بسازد. گدار با کمال میل پذیرفت و پیشنهاد داد که یک رمان جنایی عامه‌پسند (رمان «جگر» اثر دونالد ای. وستلیک) را اقتباس کند. اما وقتی گدار...

در سال 1966، ژان-لوک گدار از سوی تهیه‌کننده‌ای به نام ژرژ دو بوریگارد مورد توجه قرار گرفت که گفت مقداری پول دارد که باید صرف کند و از گدار خواست که آیا می‌تواند فیلمی در مدت زمان بسیار کوتاهی بسازد. گدار با کمال میل پذیرفت و پیشنهاد داد که یک رمان جنایی عامه‌پسند (رمان «جگر» اثر دونالد ای. وستلیک) را اقتباس کند. اما وقتی گدار فیلمی با عنوان «ساخته شده در ایالات متحده» را ساخت، تمام تلاشش را کرد تا از یک اقتباس ساده خارج شود و از رمان به عنوان یک اسکلت استفاده کند تا موضوعات دیگری که برایش جالب بود را بررسی کند. پائولا (آنا کارینا)، یک روزنامه‌نگار، به شهری کوچک می‌رود که در آن دوست‌پسر جداشده‌اش، ریچارد، در شرایط مرموزی جان باخته است، که قطعاً جنایت بوده است. او مصمم است تا حقیقت را کشف کند و به شیوه‌ای مشابه یک کارآگاه سرسخت، با یک تپانچه و بارانی بگارت‌گونه ظاهر می‌شود. او با دکتری که کالبدشکافی را انجام داده دیدار می‌کند و با پلیس دچار برخورد می‌شود، اما عمدتاً ما او را درگیر دو gangster می‌بینیم که توسط لازلو سابو و ژان-پی‌یر لئود بازی می‌شوند. گدار به اندازه کافی دیالوگ و عمل متعارف حفظ می‌کند تا بیننده بداند در کدام نقطه از داستان رمان جنایی هستیم، اما بیشتر آنچه در دوربین اتفاق می‌افتد باید به عنوان استعاره‌های انتزاعی از آنچه در کتاب اتفاق می‌افتاد درک شود. تعامل میان شخصیت‌های او عمدتاً اهداف دیگری دارد. آن‌ها مکالمات ابزوردی دارند که شامل بازی‌های زبانی زیادی است. آن‌ها به سیاست‌های فرانسه در زمانی اشاره می‌کنند که گدار نگران ارزش‌های compromised چپ فرانسه و شبح‌های فاشیسم و جامعه مصرف‌گرا بود. پرونده بن بارکا، جایی که یک مخالف مراکشی در فرانسه در سال 1965 با مشارکت ظاهری خدمات امنیتی فرانسه کشته شد، بر «ساخته شده در ایالات متحده» سایه می‌افکند و تقریباً داستان اصلی وستلیک را به کلی کنار می‌زند. گویی گدار آگاه بود که او داستان را تا حدی ساده کرده است که اکنون زمان زیادی برای پر کردن دارد، او کنایه‌هایی مانند اجرای آکاپلا ماریان فیتفول با آهنگ «Tears Go By» و کیوکو کاساكا که در حال نواختن گیتار و خواندن به ژاپنی است، اضافه می‌کند. این فیلم از بهترین آثار گدار نیست. اولاً، او بسیاری از عناصر شاهکارش «پیررو ل فو» را که سال قبل ساخته بود، دوباره استفاده کرده است. «پیررو ل فو» خود به نوعی کلاژی از نماهای فیلم‌های قبلی گدار بود که به خوبی به عنوان یک جمع‌بندی فوق‌العاده از کارنامه اولیه‌اش عمل کرد. اما وقتی او همین کار را با «ساخته شده در ایالات متحده» انجام می‌دهد، اثر آن به شدت کاهش می‌یابد. اما حتی اگر این فیلم به استانداردهای گدار ضعیف باشد، با این حال تجربه‌ای تأثیرگذار است. فیلم به صورت رنگی و در سینمااسکوپ فیلمبرداری شده است و این یک جشن بصری است. بهترین‌های دهه 1960 از نظر مد و طراحی محصول در اینجا به نمایش درآمده و به وضوح از صفحه نمایش بیرون می‌زند. تصویر حس الکتریکی دارد. (افسوس که نسخه Criterion فقط بر روی DVD است، زیرا یک Blu-Ray لذت بیشتری می‌توانست ارائه دهد.) فیلمبردار قدیمی گدار، رائول کوتارد، برخی نماهای طولانی و پیچیده‌ای را به ما ارائه می‌دهد که تأثیرگذار است. و البته این آخرین جشن بزرگ گدار از زیبایی و وقار آنا کارینا است که واقعاً چیزی برای تاریخ بود و هنوز هم پس از نیم قرن شگفت‌انگیز است.