فیلم All the Colours of the World Are Between Black and White 2023

با وجود پیشرفت‌های قابل توجهی که جامعه LGBTQ+ در سال‌های اخیر داشته است، هنوز هم در برخی نقاط جهان اقدام به بیان هویت جنسی می‌تواند سوال‌برانگیز و عمیقاً نگران‌کننده باشد. در برخی موارد، این اقدام مسائل جدی درباره پذیرش اجتماعی و همچنین خودحفاظتی و عواقب قانونی را به وجود می‌آورد. این موضوع ممکن است برخی افراد را وادار کند که نسبت به احساسات واقعی خود...

با وجود پیشرفت‌های قابل توجهی که جامعه LGBTQ+ در سال‌های اخیر داشته است، هنوز هم در برخی نقاط جهان اقدام به بیان هویت جنسی می‌تواند سوال‌برانگیز و عمیقاً نگران‌کننده باشد. در برخی موارد، این اقدام مسائل جدی درباره پذیرش اجتماعی و همچنین خودحفاظتی و عواقب قانونی را به وجود می‌آورد. این موضوع ممکن است برخی افراد را وادار کند که نسبت به احساسات واقعی خود درباره تمایلات طبیعی‌شان شک کنند تا بتوانند در جامعه جا بیفتند. چنین وضعیتی در نیجریه وجود دارد، همچنان که در اولین فیلم بلند نویسنده و کارگردان باباتونده آپالوو، یک فیلمساز نیجریه‌ای مقیم انگلستان، به تصویر کشیده شده است. در این فیلم، آپالوو داستان بامبینو (توپه تدلا)، یک پیک موتوری، را روایت می‌کند که با باوا (ریو دیوید)، یک عکاس جوان، آشنا می‌شود و دوستی عمیقی با او برقرار می‌کند؛ دوستی که فراتر از یک رابطه دوستانه است. اما با توجه به تابوهای اجتماعی و موارد غیرقانونی در کشور، و همچنین فشار مداوم از طرف افی‌ینوا (مارثا اهینومه اورهیر)، همسایه‌ای که می‌خواهد زن بامبینو شود، این رابطه در حد فاصله‌ای باقی می‌ماند. بامبینو در مورد تمایلات جنسی خود تردید دارد، در حالی که باوا معتقد است که او و همراه جدیدش به چیزی عمیق‌تر و معنی‌دارتر مقدر شده‌اند. اما آیا این اتفاق خواهد افتاد؟ فیلم به این سوال می‌پردازد در حالی که دو مرد به آرامی یکدیگر را دور می‌زنند و سعی می‌کنند بفهمند قدم بعدی چیست. به‌راستی، ریتم فیلم در برخی مواقع کند به نظر می‌رسد، اما با توجه به شرایطی که آن‌ها در آن قرار دارند، این موضوع قابل درک است. با این حال، با این رویکرد، فیلمساز فرصتی پیدا می‌کند تا داستان خود را به شیوه‌ای بسیار حسی ارائه دهد، روشی که تنش جنسی زیادی را ایجاد می‌کند و این تنش با قاب‌بندی‌های دقیق تصویر تقویت می‌شود، بسیاری از آن‌ها به بازیگران اجازه می‌دهد تا عمق احساسات را تنها با حرکات صورت و زبان بدن منتقل کنند. لحن، پیام و سبک فیلمسازی همه به یادآورنده فیلم برنده جایزه اسکار بارری جنکینز با عنوان "نور ماه" (2016) هستند، نگاهی که عواقب مهمی در فرهنگی دارد که اغلب وجود افراد همجنس‌گرا را در صفوف خود انکار می‌کند. بنابراین، این فیلم نگاهی روشن‌گر به بخشی از جامعه ارائه می‌دهد که بسیاری آن را نمی‌شناسند، درک نمی‌کنند یا به رسمیت نمی‌شناسند. اما مانند همتای آمریکایی این فیلم، ضروری است که بینندگان با صبر این اثر را تماشا کنند و به آن زمان دهند تا داستانی احساسی، چشم‌گشا و در نهایت پاداش‌دهنده به تصویر بکشد.