فیلم Empire of the Sun 1987

امپراتوری خورشید به وضوح نگاهی عمیق به ثروتمندان فقیر در چین جنگ‌زده دارد. اسپیلبرگ یکی از کارگردانانی است که همه او را می‌شناسند. فارغ از اینکه علاقه شما به سینما باشد یا نه، او به خاطر تنوع آثارش که تقریباً هر ژانری را در بر می‌گیرد، شناخته شده است. زیبایی استعداد کارگردانی او این است که می‌تواند هر موضوعی را به یک اثر سرگرم‌کننده قابل...

امپراتوری خورشید به وضوح نگاهی عمیق به ثروتمندان فقیر در چین جنگ‌زده دارد. اسپیلبرگ یکی از کارگردانانی است که همه او را می‌شناسند. فارغ از اینکه علاقه شما به سینما باشد یا نه، او به خاطر تنوع آثارش که تقریباً هر ژانری را در بر می‌گیرد، شناخته شده است. زیبایی استعداد کارگردانی او این است که می‌تواند هر موضوعی را به یک اثر سرگرم‌کننده قابل دسترس تبدیل کند. از داستان‌های جنایی تأثیرگذار تا تصویرسازی از آزارهای نژادی و جنسیتی بر افریقایی-آمریکایی‌ها. او توانایی خاصی در تجزیه تاریخ و شکل دادن به بقایای آن به قالب هالیوودی خود دارد. اما به چه قیمتی؟ آیا نیاز مفرط اسپیلبرگ به دسترسی‌پذیری، شدت موضوع را تضعیف می‌کند؟ به نظر می‌رسد امپراتوری خورشید بهترین مثال برای پاسخ به این سوال باشد. این فیلم عشق ابدی من به اسپیلبرگ به عنوان یک کارگردان و تمایلات او که تلاش‌های تاریخی‌اش را تضعیف می‌کند، را به تصویر می‌کشد. پسر جوانی از بریتانیا که با خانواده ثروتمندش در شانگهای جنگ‌زده زندگی می‌کند، از والدینش جدا می‌شود و به زودی به عنوان یک اسیر جنگی در یک اردوگاه نگهداری می‌شود. این فیلم اقتباسی حماسی از رمان نیمه‌خودزندگی‌نامه‌ای بالارد است که به شدت به روایت خیالی وابسته است تا خاطرات زنده خود از جنگ جهانی دوم را منتقل کند. داستان شامل سه موضوع حیاتی است که هم شخصیت‌ها و هم روایت مرکزی را قدرت می‌بخشد: شکوه، ایمان و انسانیت. اسپیلبرگ در عمل اول، نگران‌کننده‌ای از رفاه غیرضروری را به تصویر می‌کشد و خانواده‌ای سفیدپوست را دنبال می‌کند که با ثروت فراوان در خیابان‌های جداسازی شده شانگهای که با فقر مواجه‌اند، سفر می‌کنند. طعم تلخ برتری در حالی که "دهقانان" به شدت برای بقا می‌جنگند. هرچند ممکن است به رویدادهای واقعی اشاره کند، شخصیت‌های آن به دلیل برداشت بی‌توجهشان از محیط اطراف، غیرقابل تحمل به نظر می‌رسند. پدر و مادر به عنوان شخصیت‌های غیرقابل توجه عمل می‌کنند و فقط سوختی برای سفر بلوغ جیم هستند و اسپیلبرگ توجه کمتری به هرج و مرج اطراف نشان می‌دهد که در نتیجه شدت تأثیر جنگ را کاهش می‌دهد. می‌توان گفت که کل داستان، از جمله عمل اول، از دیدگاه جیم روایت می‌شود. اما ناآگاهی نسبت به نمایندگی از زندگی‌هایی که واقعاً تحت تأثیر قرار گرفته‌اند، بسیار عمیق بود. سپس جیم، در خیابان‌های شلوغ شانگهای، از والدینش جدا می‌شود. غارت می‌شود، رها می‌شود و گم می‌شود. سبک زندگی لوکس او به دلیل بی‌فکری‌اش از دست می‌رود. به تدریج، اسپیلبرگ حماسه‌ای را می‌سازد که از دست دادن معصومیت را منتقل می‌کند. این پسر جوان و شکننده که از هولناک‌های جهان بی‌خبر است، اکنون برای بقا در وحشت جنگ به طور مستقل از شهود خود استفاده می‌کند. اسپیلبرگ به وضوح شدت جنگ را کاهش داد و به جای آن بر روی رشد ناگهانی جیم از یک پسر خجالتی به قهرمان ناشناخته تمرکز کرد. به طرز غیرمنتظره‌ای، این کار کرد. فیلمنامه اسپیلبرگ چالش‌های متعددی را برای جیم به تصویر می‌کشد که اراده انسانیت را در کل آن آزمایش می‌کند. از تلاش برای فرار از اردوگاه تا احیای افراد متوفی. جیم در این زمان بحرانی هر جنبه‌ای از انسانیت را تجسم می‌کند و به طور طبیعی او را قابل ارتباط می‌سازد. اقدامات او به تدریج او را به بزرگسالی نزدیک می‌کند و توجه استادانه اسپیلبرگ به شخصیت‌پردازی مورد تحسین قرار می‌گیرد. جیم که ابتدا به عنوان یک بی‌خدا معرفی شده، لحظات متافیزیکی را تجربه می‌کند که به عنوان اعمال ایمان تلقی می‌شود و او را به نوعی به یک خدا شبیه می‌کند. "بخشیدن زندگی" برای لحظه‌ای به افراد متوفی، که تنها ذره‌ای خون به مغز پمپاژ شده است. شاهد آزاد شدن روحی به بهشت است که با بمب اتمی ناگازاکی متضاد است. این "اعمال" به جیم قدرت خودباوری می‌دهد و به طور کامل پتانسیل خود را به عنوان "قهرمان" خوش‌بینی درک می‌کند. هیچ چیز به اندازه تماشای کریستین بیل جوان که کل فیلم را می‌دزدد، خوش‌بینانه و جذاب نیست. مالکوویچ و هاورز اشتیاق بازی بیل را زمین‌گیر می‌کنند، اما حضور قاطع او در سنین پایین او را به عنوان یک استعداد برجسته تثبیت می‌کند. لحظات لطیف با دقت مدیریت شده‌اند، در حالی که لحظات بلندتر با شخصیت پر سر و صدای او تلفیق می‌شوند. به سادگی، یکی از بهترین اجراهای جوانی است که دیده‌ام. موسیقی امضایی ویلیامز که همیشه آثار اسپیلبرگ را همراهی می‌کند، عظمت طراحی تولید فوق‌العاده را بالا می‌برد اما کمی احساسات خانوادگی را که معمولاً در آثار قبلی او وجود دارد، به همراه دارد. به‌طور اعترافی، این یک تضاد شخصی برای من است، اما دوباره بر قدرت صحنه‌های قوی‌تر تأثیر منفی می‌گذارد. علاقه جیم به هواپیما به طور کامل درک نشده و احساس می‌شود که به عنوان یک فکر ثانویه برای هم‌زمانی با "دوست" ژاپنی در عمل نهایی گنجانده شده است، هرچند که این به داستان کلی آسیب چندانی نمی‌زند. در گرمای سوزان اردوگاه‌های جنگی، امپراتوری خورشید به عنوان یک حماسه می‌درخشد که دلیل واقعی ستایش من از اسپیلبرگ و توانایی نفرین‌شده‌اش در کاهش شدت تاریخ را به نمایش می‌گذارد. با این حال، شما در طول این داستان بلوغ می‌خندید، نفس‌تان را حبس می‌کنید و گریه می‌کنید و این زیبایی واقعی کارهای بی‌زمان این کارگردان است.