فیلم Away from Her 2006

به نظر می‌رسد "فیونا" (با بازی جولی کریستی) زمانی که برای مهمانانش لیوان‌ها را پر می‌کند و نمی‌تواند به یاد بیاورد که در بطری چیست، متوجه می‌شود که اوضاع به چه سمتی می‌رود. شوهرش "گرنت" (با بازی گوردون پینسنت) از آنچه که باید بعد از این بگذرد، دچار نگرانی است، زیرا هر دو متوجه می‌شوند که او به مراقبت حرفه‌ای نیاز دارد و نمی‌تواند در...

به نظر می‌رسد "فیونا" (با بازی جولی کریستی) زمانی که برای مهمانانش لیوان‌ها را پر می‌کند و نمی‌تواند به یاد بیاورد که در بطری چیست، متوجه می‌شود که اوضاع به چه سمتی می‌رود. شوهرش "گرنت" (با بازی گوردون پینسنت) از آنچه که باید بعد از این بگذرد، دچار نگرانی است، زیرا هر دو متوجه می‌شوند که او به مراقبت حرفه‌ای نیاز دارد و نمی‌تواند در خانه زیبای زمستانی اما نامناسبشان بماند. یکی از شرایط سخت اقامت او این است که در ماه اول نمی‌تواند بازدیدکننده داشته باشد و گرچه او کمی بیشتر با این موضوع کنار آمده، اما گرنت پس از ۴۵ سال زندگی مشترک با این موضوع به سختی کنار می‌آید. با این حال، او سعی می‌کند که به زندگی ادامه دهد و بی‌صبرانه منتظر روزی است که دوباره بتواند او را ببیند. ورود او به خانه به آن شکلی که انتظار داشت پیش نمی‌رود، زیرا متوجه می‌شود که او در حال بازی بریج با یک دوست جدید به نام "آبری" (با بازی مایکل مورفی) است. او به اندازه کافی دوستانه است اما مشخص است که دیگر نمی‌تواند او را در زندگی‌اش به یاد بیاورد. حالا او سعی می‌کند به آرامی خود را دوباره معرفی کند، در حالی که فیونا غافل از او با دوست جدید و زندگی جدیدش ادامه می‌دهد و به تدریج deteriorating می‌شود. در همین حال، او با "ماریان" (با بازی المپیا دوکاکیس) آشنا می‌شود که همسر "آبری" است و در شرایط مشابهی قرار دارد، به طوری که او نیز به طرز زیادی از طرف مردی که سال‌ها او را دوست داشته، نادیده گرفته می‌شود. بدون اینکه به احساسات دیگرشان آسیب بزنند، این دو شروع به یافتن آرامش در کنار یکدیگر می‌کنند و متوجه می‌شوند که آن‌ها نیز زندگی‌هایی برای زیستن دارند - اما همیشه در سایه. کریستی به طرز عمیقی احساسات را منتقل می‌کند، اما در واقع کار سخت‌تر بر عهده پینسنت است، زیرا شخصیت او به تدریج تمام نقاط مرجع زندگی بزرگسالی‌اش را از دست می‌دهد: بهترین دوستش، معشوقه‌اش - و با این حال، او هنوز در مقابل چشمانش، خوش‌رو و مودب است. دوکاکیس نیز بازیگری برجسته است و او نیز به شخصیتش حسی از غم و احتیاط می‌دهد، زیرا اجتناب‌ناپذیر به شکل محکم‌تری در حال شکل‌گیری است. نویسندگی ما را به عمق چیزی وحشتناک می‌برد اما از احساساتی کردن داستان پرهیز می‌کند. این داستان کمی از نوسانات علم را معرفی می‌کند - مجموعه‌ای نامشخص و سیال از نظریه‌ها - و با کمی نشانه از خوش‌بینی برای کسانی که باید به طور مداوم و تکراری، تکه‌های زندگی را جمع کنند، پیام خود را منتقل می‌کند. با وجود اینکه پزشک به مزایای مراقبت و زندگی مشترک تأکید می‌کند، من هنوز به این تأسیسات نگاه می‌کنم و تعجب می‌کنم که آیا این مکان‌ها واقعاً بیشتر از اینکه کمک کنند، مانع هستند و این نتیجه کار گروهی از چند ساکن سرزنده و کارگردانی است که ما را به عنوان ناظران مورد توجه قرار می‌دهد، برای کسانی که ممکن است روزی این داستان برایشان قابل شناسایی باشد. این فیلم تماشای سختی است اما ارزشش را دارد.