فیلم Ikiru 1952

تاکاشی شیرا (Takashi Shimura) در نقش "واتانابه"، یک کارمند بازنشسته دولتی سالخورده، بازی می‌کند که به او گفته می‌شود که به سرطان معده مبتلا شده و زمان زیادی برای زندگی ندارد. پس از سال‌ها زندگی منظم و نسبتاً کسل‌کننده، او حالا احساس می‌کند که نیاز دارد خود را رها کند و کمی زندگی کند. داستان از دو زاویه روایت می‌شود: یک زاویه از دیدگاه خود...

تاکاشی شیرا (Takashi Shimura) در نقش "واتانابه"، یک کارمند بازنشسته دولتی سالخورده، بازی می‌کند که به او گفته می‌شود که به سرطان معده مبتلا شده و زمان زیادی برای زندگی ندارد. پس از سال‌ها زندگی منظم و نسبتاً کسل‌کننده، او حالا احساس می‌کند که نیاز دارد خود را رها کند و کمی زندگی کند. داستان از دو زاویه روایت می‌شود: یک زاویه از دیدگاه خود واتانابه به پایان زندگی‌اش می‌نگرد و زاویه دیگر، نگاهی به مراسم یادبودش دارد که خانواده و همکارانش گرد هم آمده‌اند تا او را به یاد بیاورند. کُرسووا به وضوح در این فیلم لطیف و تأثیرگذار می‌خواهد پیامی را منتقل کند - شاید زندگی باید ارزیابی و لذت برده شود - نه لزوماً به طور شاد و شنگول، بلکه از طریق دستاوردها. در این مورد، "واتانابه" تصمیم می‌گیرد از موقعیت خود برای کمک به مردم محلی در ایجاد یک پارک استفاده کند، اما او همچنین رابطه‌ای توانمندساز (غیررمانتیک) با یک دختر جوان برقرار می‌کند که به غذا بسیار علاقه‌مند است. وقتی همکارانش در مراسم یادبود تحت تأثیر می‌نوشند، دیدگاه سنتی و سخت‌گیرانه‌شان نسبت به دوست مرحوم‌شان بیشتر به ابزاری برای ارزیابی نقش‌ها و اهداف خودشان تبدیل می‌شود و آنها تصمیم می‌گیرند بیشتر شبیه او باشند. نوشتار فیلم پر از طنز است و کُرسووا از آب و هوا به‌عنوان ابزاری فوق‌العاده برای ایجاد حس جوی جذاب در این داستان لطیف و عمیق تغییر و شاید رضایت استفاده می‌کند. من نسخه پیگیری انگلیسی (زندگی) را قبل از دیدن این نسخه اصلی تماشا کردم و کاش ترتیب آن را برعکس کرده بودم. من نسخه "زندگی" را بیشتر از این نسخه اصلی دوست داشتم، اما از آنجا که هر دو توسط یک نویسنده فیلمنامه ژاپنی نوشته شده‌اند، ممکن است ترجیح من فرهنگی باشد تا به خاطر مسائل کیفیت، به‌علاوه اینکه نویسنده فیلمنامه در طول سال‌ها به بهبودهایی دست یافته است. صحنه‌های کلاب و بار در اوایل فیلم به نظر می‌رسید که خیلی طولانی‌تر از نسخه بازسازی شده هستند، یا دست‌کم اینطور احساس می‌شد! و همینطور برای صحنه‌های بعدی با دختر جوان. هرچند، این جای تعجب ندارد چون این نسخه قدیمی ۴۰ دقیقه طولانی‌تر است. با این حال، تفاوت‌های جزئی بر اساس فرهنگ‌های جداگانه جالب است و من هر دو نسخه را توصیه می‌کنم، هرچند که همان‌طور که گفتم، با نسخه قدیمی شروع کنید. فریم‌بندی خلاقانه معمول کُرسووا در ابتدای فیلم مشهود است. صحنه رقصندگان که از میان پرده‌های مرواریدی در حال نوسان به هماهنگی با موزیک فیلم گرفته شده، فوق‌العاده است. انتخاب میکی اوداگیری به‌عنوان الهام‌بخش او نیز درخشان است. خنده او مسری است. عمل نهایی به نظر من کمی ایستا آمد. شاید این به دلیل آداب و رسوم فرهنگی درباره مردگان باشد که من درک نمی‌کنم (مانند تابوی فرو کردن چوب‌های خوراکی در کاسه برنج!). کُرسووا در اینجا به فلسفه زندگی و حکومت می‌پردازد و واقعاً، در طول ۷۰ سال هیچ چیزی تغییر نکرده است.