فیلم Sonic the Hedgehog 2020

انتظارات زیادی از فیلم «سونیک» داشتم، زیرا به مفهوم «سرعت فوق‌العاده» علاقه‌مندم، اما این فیلم نتوانست انتظاراتم را برآورده کند. تریلر جدید شامل تمام صحنه‌های خوب بود. بسیاری از صحنه‌ها که شامل سرعت فوق‌العاده می‌شوند، نامفهوم و بی‌معنی به نظر می‌رسند. نمی‌توان یک موشک را در زمان منجمد کرد و در عین حال یک دکمه را فشار داد که سریع‌تر عمل کند (این فقط یک...

انتظارات زیادی از فیلم «سونیک» داشتم، زیرا به مفهوم «سرعت فوق‌العاده» علاقه‌مندم، اما این فیلم نتوانست انتظاراتم را برآورده کند. تریلر جدید شامل تمام صحنه‌های خوب بود. بسیاری از صحنه‌ها که شامل سرعت فوق‌العاده می‌شوند، نامفهوم و بی‌معنی به نظر می‌رسند. نمی‌توان یک موشک را در زمان منجمد کرد و در عین حال یک دکمه را فشار داد که سریع‌تر عمل کند (این فقط یک مثال است). جیم کری در نقش «اگمن» عالی بود. در شرایطی که می‌توان آن را یک معجزه در وسط زمستان در دنیای «آپساید داون» نامید، من به تازگی فیلمی بر اساس یک بازی ویدئویی را دیدم که اصلاً بد نبود. به نظر نمی‌رسید که «سونیک» قابل تماشا باشد، چه برسد به اینکه واقعاً خوب باشد، اما این فیلم پرجنب‌وجوش، عجیب و غریب و کمدی خانوادگی من را شگفت‌زده کرد. در اینجا بزرگسالان و بچه‌ها هر دو می‌توانند لذت ببرند. این کمدی ماجراجویی زنده بر اساس بازی پرطرفدار SEGA است که حول یک جوجه‌تیغی آبی سریع به نام سونیک می‌چرخد. ساختن فیلمی بر اساس یک شخصیت بازی ضعیف معمولاً ۹۵ درصد مواقع اشتباه است، اما این فیلم تعادل ایده‌آلی بین یک داستان اصلی زنده (اگرچه ساده) و تخم‌مرغ‌های عید پاک به‌خوبی برای طرفداران پیدا می‌کند. در اینجا، سونیک (با صدای بن شوارتز) در زمین با دوست انسانی جدیدش «تام» (جیمز مارسدن)، یک افسر پلیس از یک شهر کوچک، ماجراهای مختلفی را تجربه می‌کند. آنها باید با هم کار کنند تا جلوی دکتر روباتنیک (جیم کری) را بگیرند که می‌خواهد سونیک را برای آزمایشات شرورانه‌اش به دام بیندازد. موضوعات دوستی و تنهایی در فیلم مطرح می‌شود و بازیگران به‌خوبی جو را شاداب نگه می‌دارند. مارسدن به‌طرز فوق‌العاده‌ای دوست‌داشتنی و خنده‌دار است و شوارتز هم با صدای خود احساس همدلی را به فیلم منتقل می‌کند. بهترین بخش کار هم جیم کری است که با انرژی و شادابی خاصی اجرا می‌کند که شما را به یاد علت علاقه‌تان به او می‌اندازد. صحنه‌های اکشن و شوخی‌های توهین‌آمیز زیادی وجود دارد (و چند صحنه عجیب و غریب که به‌نظر می‌رسد تبلیغات برای «الیو گاردن» باشد) که به اندازه کافی سرگرم‌کننده هستند تا بتوان «سونیک» را برای یک شب خانوادگی سرگرم‌کننده در سینما پیشنهاد داد. متأسفانه، او واقعاً تنها جنبه خوب فیلم است. دیدن جیم کری که به ریشه‌هایش بازمی‌گردد و از نقش خود لذت می‌برد، واقعاً جالب است. با این حال، او گاهی خوب و گاهی بد عمل می‌کند. زمانی که کسی را تحقیر می‌کند، بسیار خنده‌دار است، اما عادت‌های او همیشه کارساز نیستند. با این حال، دوباره می‌گویم که او به‌خوبی به شخصیت اصلی دکتر روباتنیک پایبند است که به هیچ وجه یک فرد «عادی» نیست. جیمز مارسدن به‌خوبی در نقش تام بازی می‌کند، اما شخصیتش هرگز فراتر از «دوست سونیک» نمی‌رود. مشکلات اصلی من مربوط به فیلمنامه است. نه، هرگز انتظار نداشتم که داستانی برنده جایزه اسکار باشد. فقط می‌خواستم داستانی ساده داشته باشم که به سونیک اجازه درخشش بدهد و در دفاع از فیلم، داستان واقعاً ساده است. با این حال، فراوانی کلیشه‌ها، عدم وجود هرگونه شگفتی و سوالات منطقی مطرح شده توسط برخی تصمیمات داستانی از نظر من بیش از حد است. سه صحنه تبلیغاتی وجود دارد که از بدترین و واضح‌ترین نمونه‌ها از زمان فیلم‌های «ترانسفورمرز» هستند. به نظر می‌رسد فیلم برای پخش چند تبلیغ متوقف می‌شود. زیرنویس‌هایی که به عنوان تنش‌زا در طول فیلم عمل می‌کنند، در پایان هیچ نتیجه‌گیری ندارند. داستان‌هایی که روزی مهم بودند، به‌طور کامل فراموش می‌شوند و هرگز دوباره به آن‌ها پرداخته نمی‌شود. هر شخصیت به عنوان یک منبع خنده عمل می‌کند و همه به نوعی «دلقک» می‌شوند. تکرار می‌کنم: هرگز انتظار یک فیلمنامه درخشان نداشتم. اما آیا درخواست از نویسندگان برای داشتن همان میزان اختصاص و خلاقیت که هنرمندان VFX برای طراحی سونیک داشتند، زیاد است؟ گروه دوم به شدت برای ارائه یک طراحی عالی کار کردند. چرا نویسندگان نمی‌توانند تلاش بیشتری کنند تا داستانی جذاب‌تر، منحصر به فردتر و منطقی‌تر ارائه دهند؟ نحوه ورود دکتر روباتنیک به داستان و سطح اختیاری که برای انجام هر کاری که می‌خواهد دارد، خنده‌دار است. هر چیزی که به انسان مربوط می‌شود، سوالات زیادی را ایجاد می‌کند و به شدت غیرمنطقی به نظر می‌رسد. من در مورد فیلم آنلاین نظراتی مطرح کردم و برخی از افراد به من گفتند: «شما بیش از حد تحلیل می‌کنید/از این فیلم توقع زیادی دارید». من کاملاً این نظرات را درک می‌کنم، واقعاً. اما مسئله این است: من فکر نمی‌کنم که در حال زیاده‌روی هستم، چه برسد به اینکه انتظار داشته باشم این فیلم شاهکار باشد. چرا باید مردم به سادگی بپذیرند که یک فیلم «نمی‌تواند بهتر از آنچه که هست باشد»؟ چرا نمی‌توان از پتانسیل یک فیلم سونیک خواسته شود؟ چرا باید راضی باشم که «بد نیست»؟ من به‌طور کامل صادق هستم: می‌خواستم این فیلم را به مراتب بیشتر از اکثر مردم دوست داشته باشم. تمام جنجال‌ها در مورد طراحی سونیک و اتهام ناعادلانه‌ای که به هنرمندان VFX وارد شد، مرا با تمایل شدیدی برای دوست داشتن این فیلم همراه کرد تا از کار عظیمی که این افراد انجام دادند، حمایت کنم. من هر چیزی که به سونیک مربوط می‌شود را در فیلم دوست دارم. طراحی، صدا و شخصیت او درست هستند و نمی‌توانم تصور کنم هیچ طرفداری از این جوجه‌تیغی آبی کوچک ناراضی باشد. با این حال، حتی با یک بازیگر بسیار خوب و جیم کری از دهه ۹۰، «سونیک» پر از کلیشه‌های افراطی و تصمیمات داستانی است که به شدت غیرمنطقی به نظر می‌رسند. برخی از واضح‌ترین و غیرقابل تحمل‌ترین صحنه‌های تبلیغاتی از زمان «ترانسفورمرز» مایکل بی. شخصیت‌هایی که از جعبه بازیافت هالیوود ساخته شده‌اند و داستان‌های جانبی بدون هیچ نتیجه‌گیری رها می‌شوند. این یک ماجرای سرگرم‌کننده است که هر خانواده‌ای می‌تواند در یک بعدازظهر روز یکشنبه از آن لذت ببرد، اما نمی‌توانم به خودم دروغ بگویم: ای کاش می‌توانست بیشتر سرگرم‌کننده و از نظر داستانی کمتر ناامیدکننده باشد. امتیاز: C+ دنیا به یک قهرمان نیاز داشت - و یک جوجه‌تیغی به دست آورد. سونیک با سرعت فوق‌العاده‌اش، خانه جدیدش در زمین را می‌پذیرد - تا اینکه به‌طور تصادفی شبکه برق را قطع می‌کند و توجه دکتر روباتنیک، نابغه شرور و غیرمعمول را جلب می‌کند. حالا، این یک مسابقه است بین ابرشرور و سوپر سونیک در سرتاسر جهان برای جلوگیری از استفاده دکتر روباتنیک از قدرت منحصر به فرد سونیک برای دستیابی به تسلط بر جهان. جیم کری در نقش یک شرور... یک شرور فوق‌العاده، پر از شور و اشتیاق برای بدترین شخصیت ممکن و نه شخصیت همیشگی‌اش. سونیک - شخصیت اصلی، حتی اگر داستان پس‌زمینه‌اش در مقایسه با دیگر شخصیت‌ها ضعیف باشد، سرگرم‌کننده است. با این حال، این فیلم شاداب و پرانرژی است و فیلم خوبی برای به اشتراک گذاشتن با بچه‌هاست. این یک کمدی دوست‌داشتنی و خانوادگی است که به اندازه کافی سرگرم‌کننده است و جیم کری را به فرم عجیب و غریب و پرشور خود بازمی‌گرداند که در دهه گذشته به نظر می‌رسید گم شده است، و او در این نوع فیلم به‌خوبی کار می‌کند. هیچ چیز نوآورانه‌ای وجود ندارد و جلوه‌های بصری هم گاهی خوب و گاهی بد هستند، اما طراحی سونیک به‌خوبی انجام شده است (خوشبختانه نسخه اولیه کنار گذاشته شد و از نو طراحی شد). **۳.۵/۵** هم‌اتاقی من یک طرفدار بزرگ سونیک است و او از این فیلم بسیار خوشش آمد. من به عنوان یک کودک واقعاً به بازی‌ها اهمیت نمی‌دادم، اما این فیلم را خیلی بیشتر از بازی‌ها دوست داشتم. امتیاز نهایی: ★½: - خسته‌کننده/ناامیدکننده. در صورت امکان، از آن اجتناب کنید. فیلم خوبی است، می‌توان دوباره آن را دید و می‌توانم آن را پیشنهاد کنم. این فیلم به طرز شگفت‌انگیزی خوب است و من با انتظارات بسیار پایین وارد آن شدم. سونیک یک پایگاه طرفداری طولانی و بسیار عجیب و غریب دارد و همچنین انتخاب‌های عجیب و غریب زیادی در طراحی بازی دارد. مفهوم بسیار تحمیلی است، اما وقتی از آن عبور کنید و به محتوای واقعی سونیک برسید، واقعاً سرگرم‌کننده است. جیم کری نسخه فوق‌العاده‌ای از دکتر (اگمن) روباتنیک را ارائه می‌دهد و تغییر او به زمین ۱ واقعاً خوب عمل می‌کند. احساس می‌کنم که امکان ساخت یک سری فیلم‌های حول سازمان تاریک که روباتنیک از آن آمده وجود دارد. کری، مارسدن و شخصیت سونیک شیمی خوبی دارند. در حالی که این فیلم یک فیلم عالی نیست، اما قطعاً سرگرم‌کننده است و فکر می‌کنم این انتخاب درستی برای یک فیلم سونیک است. فیلم بسیار خوبی برای نسل هزاره «سونیک جوجه‌تیغی» فیلمی لذت‌بخش بود؛ لحظات خنده‌داری داشت، نماهای خوبی و سونیک را به خوبی به تصویر کشید. موسیقی خوبی هم داشت؛ فقط می‌خواستم این را در یک مکان عجیب در بررسی اشاره کنم. جیم کری دکتر روباتنیک خوبی بود؛ من از صحنه‌هایش لذت بردم و از نحوه بازی او خوشم آمد. حرکات رقص «فلاص» را می‌دانید؟ چرا سونیک دو بار این کار را می‌کند؟ بله، شما مرا شنیدید، دو بار؟؟؟ به جز این، منتظر دیدن فیلم دوم هستم. قسم می‌خورم اگر «تیلز» یا کسی در فیلم لعنتی فلاص بزند، من گریه می‌کنم. این موجود آبی نامی از نوع «اریکاسه» می‌تواند مانند باد بدود و سپس خود را به یک پروژه‌ای تبدیل کند که می‌تواند ضربه سختی بزند. این در سیاره زادگاهش «موبیوس» چندان عادی نیست، بنابراین او به زمین فرستاده می‌شود تا امیدوار باشد که به‌خوبی مستقر شود. با وجود اینکه به‌طور دقیق تعداد جوجه‌تیغی‌های آبی در این سیاره زیاد نیست، او به‌خوبی در جامعه کوچک آمریکایی‌اش جا می‌گیرد و به‌سرعت با «تام» (جیمز مارسدن) دوست می‌شود. او که جوان و باانگیزه است، هنوز قدرت‌هایش را به‌خوبی تسلط نیافته و وقتی یک شب به‌طور تصادفی قدرتش را آزاد می‌کند، ارتش آمریکا مجبور به تحقیق می‌شود. برای این کار، آنها دانشمند «دکتر روباتنیک» (جیم کری) را به کار می‌گیرند. او به‌سرعت منبع مشکل را کشف می‌کند و به‌سرعت متوجه می‌شود که می‌تواند از این قدرت برای ایجاد ارتشی از مردان شرور و مسلح به لیزر استفاده کند تا بر جهان تسلط یابد. شخصیت‌پردازی «سونیک» در اینجا بسیار سرگرم‌کننده است، او با روحیه‌ای دوستانه در حال پرسه‌زنی است و با انسانی که به او بیشتر شبیه به پسرش رفتار می‌کند، کمک می‌شود. همچنین در این فیلم صحنه‌های اکشن زیادی وجود دارد و به ندرت برای ما خسته‌کننده می‌شود. در مورد جیم کری، او به یادم می‌آورد که چقدر بیش از حد در نقش‌هایش افراط می‌کند - همیشه احساس می‌کردم که او در اجراهایش بیش از حد به خود می‌بالد؛ در پایان، کمی بیش از حد شیرین‌کاری می‌شود و ماجراجویی‌ها به احساسات تبدیل می‌شوند. مانند بسیاری از فیلم‌ها در مورد بازدیدکنندگان از سیارات دیگر، این فیلم به شما یادآوری می‌کند که اگر آنها واقعاً بیایند، شاید ایالات متحده برای ورود آنها مکان دوستانه‌تری نباشد! این واقعاً چیز جدیدی نیست، اما یک ساعت و نیم را به‌خوبی می‌گذراند.