فیلم Dark Passage 1947

مسیر تاریک، سفر روشن. *** این نقد ممکن است حاوی افشاگری باشد *** وینسنت پری به خاطر قتل همسرش در زندان سن کوئنتین محبوس است و برای پاک کردن نامش فرار می‌کند. پس از اینکه او را پیدا می‌کنند و آیرین جانسن (که به دقت پرونده‌اش را دنبال کرده) او را پنهان می‌کند، پری از یک راننده تاکسی سرنخی دریافت می‌کند که او را به یک جراح...

مسیر تاریک، سفر روشن. *** این نقد ممکن است حاوی افشاگری باشد *** وینسنت پری به خاطر قتل همسرش در زندان سن کوئنتین محبوس است و برای پاک کردن نامش فرار می‌کند. پس از اینکه او را پیدا می‌کنند و آیرین جانسن (که به دقت پرونده‌اش را دنبال کرده) او را پنهان می‌کند، پری از یک راننده تاکسی سرنخی دریافت می‌کند که او را به یک جراح پلاستیک زیرزمینی می‌رساند. پس از اینکه یک چهره جدید به او داده می‌شود، پری باید از پلیس دور بماند و بفهمد که واقعاً چه کسی همسرش را کشته است؟ خب، داستان چندان جذاب نیست، اما جذابیت ستاره‌ها و یک بازی فوق‌العاده از بازیگران مکمل این فیلم نوآر را به سطحی بالاتر از متوسط می‌برد. همفری بوگارت در نقش وینسنت پری و لورن باکال در نقش آیرین جانسن بازی می‌کنند، بنابراین با اندکی غم می‌توان گفت که «مسیر تاریک» ضعیف‌ترین فیلم از چهار همکاری این دو ستاره است. و اگرچه در داستان و فیلمنامه این ممکن است درست باشد، من معتقدم که شیمی جنسی در اینجا به اندازه «خواب بزرگ» پرشور و الکتریکی است. باید گفت که باکال و بوگارت در اینجا در برابر بازی درخشان آگنس مورهد در نقش مَج راف قرار دارند، که توجه را جلب می‌کند و فیلم را از رکود نجات می‌دهد. تکنیک دوربین که رویدادها را از دیدگاه وینسنت نشان می‌دهد، برای یک سوم اول فیلم به خوبی کار می‌کند (ما هرگز چهره وینسنت را نمی‌بینیم)، اما با روایت سنگین بوگارت، این تأثیر را پس از اینکه وینسنت چهره جدیدش را می‌گیرد، از دست می‌دهد. عنصر مرموز داستان به اندازه‌ای که باید شوک‌آور نیست، زیرا متأسفانه از همان ابتدا می‌دانیم که این بوگارت است، بنابراین وقتی افشاگری اتفاق می‌افتد، کمی ناامیدکننده به نظر می‌رسد. با این حال، فیلم به عنوان یک تریلر بیش از حد قابل قبول عمل می‌کند و بازی عالی و چرخش‌های بسیار جالب در پایان، «مسیر تاریک» را به تماشای طرفداران تریلر نوآر توصیه می‌کند. ۷/۱۰ همفری بوگارت حداقل نیمی از «مسیر تاریک» شنیده می‌شود اما دیده نمی‌شود. وقتی فیلم از دیدگاه او فیلمبرداری نمی‌شود، چهره بوگارت یا سایه‌ای مبهم است یا در بانداژ پیچیده شده است. دومی نتیجه یک عمل جراحی پلاستیک در کوچه‌های پشتی است که خود یک عجیب‌وغریب است، زیرا این یک اقدام افراطی است که بیشتر اوقات تنها شروران واقعی به آن روی می‌آورند – شاید به این دلیل که تنها یک وجدان واقعاً گناهکار می‌تواند با چهره‌ای که در آینه می‌بیند، خداحافظی کند. در این مورد، وینسنت پری (بوگارت) قربانی یک اشتباه قضایی است که سعی دارد نامش را پاک کند. اگر او موفق شود بی‌گناهی‌اش را ثابت کند، چه خواهد شد؟ آیا او دوباره جراحی پلاستیک خواهد کرد و به همان شکلی که قبلاً بود، برمی‌گردد؟ یا اینکه تمام زندگی‌اش را با چهره‌ای جراحی‌شده ادامه خواهد داد؟ چیزی به من می‌گوید که وینسنت به خوبی این موضوع را بررسی نکرده است؛ از طرف دیگر، او می‌توانست بدتر عمل کند – مثلاً مانند پیتر لوره در «چهره پشت ماسک». البته، با تمام خوبی‌هایی که چهره جدیدش برای او دارد، او می‌توانست همان چهره قدیمی را نگه دارد و هم از زمان و هم از هزینه صرفه‌جویی کند – و می‌توان همین را درباره نویسنده/کارگردان دلمر دیو نیز گفت؛ منظورم این است که چه دلیلی دارد که بوگارت را بگیریم (که تا آن زمان در فیلم‌هایی چون «شاه‌بلوط مالتی»، «کازابلانکا»، «داشتن و نداشتن» و «خواب بزرگ» بازی کرده بود) و در نیمه اول فیلم با او قایم‌موشک بازی کنیم؟