فیلم Aniara 2018

شعر «آنیارا» یک اثر بزرگ از ادبیات علمی تخیلی مرموز است و این اقتباس به طرز غیرمنتظره‌ای تأثیرگذار با پایانی دلخراش است. ما در آرامش در ساکن خود سوار هستیم، دیگر به سیاره خشونت نمی‌ورزیم یا سکوت مرگبار را بر نوع خود نمی‌پراکنیم. در اینجا می‌توانیم آزادانه سؤال کنیم، در حالی که کشتی «آنیارا»، دچار انحراف، در بستر تاریک فضا، زمان...

شعر «آنیارا» یک اثر بزرگ از ادبیات علمی تخیلی مرموز است و این اقتباس به طرز غیرمنتظره‌ای تأثیرگذار با پایانی دلخراش است. ما در آرامش در ساکن خود سوار هستیم، دیگر به سیاره خشونت نمی‌ورزیم یا سکوت مرگبار را بر نوع خود نمی‌پراکنیم. در اینجا می‌توانیم آزادانه سؤال کنیم، در حالی که کشتی «آنیارا»، دچار انحراف، در بستر تاریک فضا، زمان پلید را پشت سر می‌گذارد. - هری مارتینسون؛ «آنیارا: بازتابی از انسان در زمان و فضا» [ترجمه: «آنیارا: قطعاتی از زمان و فضا»] (1956) این شعر به عظمت فضا و بی‌نهایت آن پرداخته و نشان می‌دهد که انسان چقدر در این بی‌نهایت کوچک است. - هری مارتینسون؛ «آنیارا: بازتابی از انسان در زمان و فضا» این اثر به زیبایی واقعیت گذرای وجود انسان را به تصویر می‌کشد، به ویژه در مقایسه با بی‌نهایت فضا و زمان، و به الهام‌بخش داستان‌های علمی تخیلی در تمام رسانه‌ها تبدیل شده است. این داستان‌ها معمولاً دو شکل کلی دارند: یکی نشان‌دهنده ناتوانی ما در جلوگیری از انقراض و دیگری نشان‌دهنده استفاده از فناوری برای فرار از انقراض (معمولاً از طریق سفر به سیاره دیگر). یک نمونه که در هر دو دسته قرار می‌گیرد، شعر حماسی هری مارتینسون به نام «آنیارا» است که به تأمل عمیق در مورد بی‌معنایی می‌پردازد و مسافران یک سفینه فضایی بزرگ (که نامش «آنیارا» است) را به تصویر می‌کشد که در خلا مطلق فضا گم شده‌اند و امیدی به نجات ندارند. این اقتباس از شعر، «آنیارا»، فیلم اول نویسندگان و کارگردانان پله کاگرمن و هوگو لیجا است و اثری است بسیار بلندپروازانه و به طرز قابل توجهی خوب ساخته شده است. با ریتم متعادل، تأملات وجودی، و طراحی بصری خاص، این فیلم به دور از آثار معمولی سینما است. واقعاً می‌توان گفت که این فیلم بیشتر به آثار مرموزی نظیر «۲۰۰۱: یک ادیسه فضایی» استنلی کوبریک، «سولاریس» آندری تارکوفسکی، و «آفتاب» دنی بویل نزدیک‌تر است تا به آثار علمی تخیلی پر از اکشن هالیوود. فیلم در آینده‌ای نامشخص قرار دارد که در آن زمین به مرحله‌ای از زوال غیرقابل بازگشت رسیده است. با این حال، مسیری برای فرار وجود دارد: بشریت مریخ را مستعمره کرده است. «آنیارا» یک کشتی بزرگ است که مسافران را در سفر سه هفته‌ای از ایستگاه فضایی در ماه به سیاره سرخ می‌برد. در آغاز فیلم، ما با شخصیت اصلی (امیلی جانسون) آشنا می‌شویم. او یکی از کارمندان «آنیارا» است و مسئول «میما» است، که نوعی فناوری مشابه هولو دک است که می‌تواند افکار و خاطرات مردم را اسکن کند و به آنها اجازه می‌دهد تا بهترین تجربه را برای روحیه خود دریافت کنند. با این حال، «میما» چندان محبوب نیست و مسافران بیشتر مشغول رستوران‌ها و امکانات تفریحی کشتی هستند. در حین سفر، کشتی با زباله‌های فضایی برخورد می‌کند و کاپیتان (آروین کانانیان) برای جلوگیری از برخورد، مسیر را تغییر می‌دهد، اما حادثه‌ای رخ می‌دهد و کشتی از مسیر خود منحرف می‌شود. به تدریج و در طول زمان، قرارداد اجتماعی شروع به فروپاشی می‌کند و احساس یأس و ناامیدی در میان مسافران گسترش می‌یابد. فیلم به طور مؤثری مسائلی چون آسیب غیرقابل جبران به زمین، زوال وجود انسان، و بی‌معنایی را بررسی می‌کند. همچنین، «میما» به عنوان یک عنصر کلیدی در این فیلم معرفی می‌شود و به تدریج به وابستگی مسافران تبدیل می‌شود. این فیلم به زیبایی طراحی شده و با وجود بودجه محدود، جلوه‌های ویژه‌اش بسیار مؤثر هستند. طراحی داخلی کشتی به خوبی نشان‌دهنده کاربردی بودن آن است و به سادگی اما با کارایی بالا به داستان کمک می‌کند. با وجود برخی مشکلات علمی در داستان، این فیلم به قدری موفق و تأثیرگذار است که می‌توان این نواقص را نادیده گرفت. این اثر، ترکیبی از زیبایی بصری و پیچیدگی‌های اخلاقی است که تصویری از بشریت را در حال مواجهه با انقراض خود به تصویر می‌کشد و پیامی فوری و مرتبط را منتقل می‌کند.